Mirmuhsin 1921-yil 3-mayda Toshkent shahrida tugʻilgan. Oʻzbekiston xalq yozuvchisi (1981). Oʻzbekistonda xizmat koʻrsatgan madaniyat xodimi (1970). Toshkent pedagogika institutini tugatgan (1942). Ilk dostoni – “Qamar” (1938). “Vafo” (1944), “Qadrdon doʻstlar” (1948), “Irmoqlar” (1959), “Qalb va falsafa” (1960), “Sheʼrlar” (1964) va boshqa sheʼriy toʻplamlari nashr etilgan. Birinchi oʻzbek sheʼriy romani “Ziyod va Adiba” (1954) Mirmuhsin qalamiga mansub. Dastlabki nasriy qissasi – “Jamila” (1956). “Oq marmar” (1957), “Choʻri” (1962), “Tungi chaqmoqlar” (1964), “Arab hikoyalari” (1960), “Chodrali ayol” (1979) qissalari, “Umid”, “Chiniqish” (1969), “Degrez oʻgʻli” (1972), “Chotqol yoʻlbarsi” (1977), “Meʼmor” (1974), “Ildizlar va yaproqlar” (1982), “Temur Malik” (1986), “Ilon oʻchi” (1995), “Turon malikasi” (1997) kabi romanlar muallifi. Bolalar uchun ham koʻplab sheʼr va dostonlar, hikoyalar yozgan (“Sheralining mardligi”, “Ovchi bolalar”, “Luqmon va Oʻroqboy va boshqalar). Yozuvchi 2005-yil Toshkent shahrida vafot etgan. Hamza nomidagi Oʻzbekiston Davlat mukofoti laureati (1974), “El-yurt hurmati” ordeni bilan mukofotlangan (1998).