“Adabiyotsevar”. Aziz Nesin

— Buyuk shoir Tevfik Fikratni taniysizmi? — dedim.
Ayoli eridan ham chaqqonlik qilib,
— Ee-a, albatta taniymiz, — dedi. — Judayam yaxshi inson, juda yaxshi ko‘ramiz, u ham bizlarni juda hurmat qiladi. Tez-tez uyimizga mehmonga kelib turadi. Men qilgan zaytun yog‘li do‘lmalarni yoqtiradi…
Eh-he, bu ikkalasi ham g‘irt yolg‘onchi ekan, er-xotin tuprog‘i bir yerdan olishadi, deyishardi, mana sizga isbot. Qotib-qotib kulib,
— Yo tovba xonimafandi, nimalar deyapsiz, axir Tevfik Fikrat o‘lgan, — dedim.
Bu gapdan keyin ikkalasining ham yuzi shuvit bo‘ldiyov, deb o‘ylagandim. Biroq ayol zarracha hayratlanmay gap boshladi:
— Haa-a, aytdima o‘zimam ko‘pdan buyon nega kelmay qo‘ydi deb.
Eri ham uning so‘zini tasdiqladi:
— Men ham xayron bo‘lib yuruvdim, nega kelmayapti hech, deb. Demak o‘lgan ekanda.
“Eh” deya o‘zicha afsuslanib tizzasiga urishdi ikkalasiga birdaniga. Men esa ko‘zlarim olayib,
— Axir uning o‘lganiga 50 yildan oshdi, — dedim.
 

Yuzakilik, yolg'on, ammo shartmidi? Bilmagan narsasini bilmadim deyish shuncha qiyinmi? Yana o'zini intellektual sanab.